Het gat na de deadlines en een vreeeemd weekend

27 mei 2017 - Brighton, Verenigd Koninkrijk

Hallo lieverds, ik dacht dat het misschien wel tijd was voor een update. Het gekke is, er is misschien niet heel erg veel gebeurd de afgelopen weken, maar in de tussentijd toch ook weer wel en is er het een en ander veranderd. Van het moment dat ik mijn vorige post schreef tot 19 mei heb ik alleen maar aan mijn essays gewerkt. Ik ben erachter gekomen dat ik gewoon echt een ontzettend trage schrijver ben. Ik bedoel, ik was begin april al serieus begonnen en toch kwam het allemaal aan op het laatste moment - ik ben 100% schuldig aan essays inleveren 30 seconden voor de deadline. Je kunt je waarschijnlijk voorstellen hoe erg ik in de stress heb gezeten de laatste dagen voor de deadline. Het was ook maar goed dat twee vriendinnen uit Utrecht me het weekend voor de deadlines kwamen op zoeken. Het was ontzetten lekker weer en we hebben alleen maar fijne, leuke dingen gedaan. Precies wat ik nodig had om me weer even op te laden! Gelukkig kwam mijn motivatie wel om de hoek kijken maar dat resulteerde ook in oververmoeidheid en misschien heb ik mezelf wel een beetje overwerkt uiteindelijk. Uni gaat niet over rozen jongens. Was waarschijnlijk ook de reden dat ik één deadine compleet verpestte door een verkeerd bestand te uploaden. Ze zijn hier belachelijk streng en ik mag m niet mailen naar mn docenten omdat het per se door de plagiaatcontrole moet. Ik moet wachten tot de herkansingen en voor herkansingen krijg je hier maximaal een 5,5. Jup. 2,5 week blokken naar de klote, pardon my French. Dat was even slikken. Daarom is het maar goed dat ik nu 6 maanden vakantie heb (ik moet pas half november weer te beginnen aan de UU!) om bij te komen.

Vrijdagmiddag had ik overigens niet de tijd om even bij te komen, maar ik sprong in de trein voor een bijzonder weekend in Londen, namelijk voor en reünie met vrienden die ik in Thailand heb ontmoet 2 jaar geleden. We waren namelijk met z'n allen uitgenodigd voor de bruiloft van een andere jongen uit de groep. Vrijdag avond gingen we uiteten in Shoreditch en eigenlijk hielden we het heel vroeg voor gezien, de volgende dag zou een lange dag worden. Wat ik misschien nog wel even moet vermelden, is dat de jongen uit India komt (born and raised in Engeland) en ons dus een Indiase bruiloft te wachten. Echt zo exciting! Ik was nog nooit op een Indiase bruiloft geweest of een bruiloft van een vriend en de antropoloog in mij was in extase want oh my, dit is best wel een onderdompeling in een cultuur waar ik helemaal geen ervaring mee had! Een van de meiden uit de groep heeft ook een Indische afkomst en had voor iedereen traditionele kleding meegenomen. Ze had voor mij maar geen saari meegenomen omdat die dingen blijkbaar heel lastig te dragen zijn (zelfs zij had er moeite mee) maar ze had wel een mooie ivoorwitte top en rook voor me, inclusief accessoires en een bindi wat ik ook al heel erg tof was!
En hoe hoog de verwachtingen ook waren, de bruiloft zelf was een beetje gek. Niet in de zin van, "omg dit is een andere cultuur hoe zij een bruiloft houden is zo bizar", maar meer in de zin van dat we alleen uitgenodigd voor de ceremonie, het gedeelte van de bruiloft waar zelfs Shivani niet weet wat er gebeurd, omdat dat het gedeelte is waar niemand oplet, te laat komt, bijkletst en een beetje rond hangt en de priester soms Engels praat en dan weer Indisch praat/zingt. Wij kwamen dus al anderhalf uur te laat binnen, wat blijkbaar helemaal niet erg was, we verstoorden niks ofzo, zochten een plekje tussen de 300 anderen (was een "kleine" bruiloft) in zo'n grote zaal voor 'feesten en partijen'. Aangezien niemand behalve Shivani ooit op een Indiase bruiloft was geweest probeerden we op te letten en te begrijpen wat er aan de hand was, maar het was gewoonweg onmogelijk. (Oh ja funfact: de boys, een van de weinige non-Indiase gasten, droegen ook traditionele kleding. Ze waren de enigen. Alle mannen waren gewoon in pak. Ze zagen eruit als een stelletje racisten hahaha. Was niet de bedoeling) En voordat we het wisten was de ceremonie afgelopen en begon de lunch. We dachten dat we nu misschien wel de kans zouden krijgen om de bruidegom te spreken, maar het was tijd voor foto's. Alle families en andere groepen werden heel chaotisch een voor een op het podiumpje geroepen voor een foto met het bruidspaar. Wij zaten in een hoekje verwonderend alles te aanschouwen. Want echt, dat wel, ik vond het wel fascinerend hoe zo'n bruiloft ter werk ging. Vond het erg indrukwekkend, alle vrouwen in saari's! En verassend genoeg werden ook wij het podium opgeroepen voor een foto. En that was it. Dit gedeelte van de bruiloft was over. Al met al waren we 2 uur binnen geweest. Volgens Shivani is juist de receptie en het feest het leukst, maar dat hebben we dus moeten missen. Maar weet je, dit was voor mij een bijzondere kans om me in een hele andere cultuur onder te dompelen, dat had ik niet willen missen. Ik ben blij dat ik er was en ookal begreep ik 90% van de tijd niet was er gebeurde, ik denk dat het een mooie ceremonie was en ben blij voor het koppel.

Dus om 2 uur stonden we buiten, en we besloten terug naar het hostel/hotel te gaan (ik ben te arm om in een duur hotel te slapen jongens, ben en blijf een student op exchange in een duur land hey) en te meeten voor dinner. Dus we aten wat, dronken wat, kletsten bij, tourden dwars door Londen en gingen uit. Het was nice en gek om iedereen weer te zien na twee jaar!

En zondag... Ja weet je, zondag was een nog gekkere dag. So, storytime. Kiana had voor Rowans verjaardag een soort make-over dag met een fotoshoot cadeau gedaan als grap omdat Rowan dat soort dingen haat. Kiana had een afspraak gemaakt, betaald, de hele mikmak en toen moest Rowan afzeggen. De afspraak kon alleen niet afgezegd worden, extreem balen voor Kiana, maar ja, ik was toch al in Londen, dus ik stelde voor om haar plek in te nemen. En echt, het was vreselijk. Vreselijk hilarisch als je de vreselijkheid en de clichées ervan kan inzien. Ik kreeg heel erg het "superprofessionele fotoshoot met sgatje in studio" idee. Van die shoots die maanden na de shoot nog steeds op Facebook voorbij komen onder het mom van #tb. Zo'n shoot waarbij alles geposeerd is, de make-up net iets too much, de lach te nep en je je persoonlijk aangevallen voelt door de "serieuze" blik en pose van iemand die nooit voor de camara staat. Ik deed het allemaal. Ik moet zeggen, in het begin was mijn lach inderdaad nep maar naar mate de fotograaff me steeds meer vreselijke aanwijzingen en outfitchanges gaf en me subtiel op een vintage Victoriaanse bank liet liggen en poseren, werd mijn lach echter. Sterker nog, ik kon m'n lach echt niet meer inhouden op het einde. Maar. Die foto's zijn toevallig wel het beste gelukt. Okee nee maar even eerlijk, stiekem vond ik het best leuk. Voor één keer dan. Want nu moet ik mijn imago en morele waarden even re-evalueren en opnieuw opbouwen. Maar het was wel leuk (who am I).

Ken je dat, dat iedere december met al zijn feestjes, vieringen, spanningen en stress al je aandacht op slokt? En dat je dan op 2 januari (want laten we eerlijk zijn, 1 januari is de nationale kater-dag) wakker wordt en denkt, huh is het nu opeens al januari? Wat moet ik doen deze maand? Januari is zo'n maand die altijd zo ontzettend ver weg lijkt en je daarom totaal niet mentaal voorbereid bent op wat januari allemaal in petto heeft (vaak niks, omdat je door december helemaal vergeten bent dingen te plannen voor in januari, want "ah dat is volgend jaar pas") en dan opeens, totaal onverwacht voor je deur staat. Ken je dat? Well, ik zit nu in zo'n zelfde limbo. De periode na de deadlines leek nog zo ver weg dat ik op afgelopen weekend na geen plannen had. Laat staan dat ik me realiseerde dat na de deadlines mijn exchange bijna is afgelopen. Voelt intens onbegrijpelijk. Zelfs nu, met nog maar twee weken te gaan. Wacht, oh mijn god, nog maar twee weken... Okee nee daar ga ik vooral niet aan denken. LEKKER IN HET NU LEVEN EN ALLES ERUIT HALEN.

Spreek jullie snel. Ciao. 

Foto’s