Wait what

Dus. Over een paar dagen verhuis ik dus soort van naar Engeland. Ho wacht wat.

Op een grillige morgen ergens in december 2015 besloot ik dat het me op zich wel leuk zou lijken om in Engeland te studeren, ergens in 2017. Brighton wordt 't, waar ligt dat? Zien we dan wel weer. Februari 2016 hoorde ik dat ik er daadwerkelijk was toegelaten. Ja, feestje, super excited maar prima man, duurt nog wel even. Me zorgen maken over het hoe en wat van in het buitenland studeren, man, dat komt volgend jaar wel. 
Dan denk je vast: nu is ze inmiddels sowieso heel goed voorbereid. Haha, jokes on you. Ik heb geen idee waar ik aan begin.

Haha januari dat is nog zo ver weg! Eerst lekker een paar maandjes werken, beetje chillen met iedereen die weer terug is van zijn tijd in het buitenland, ik hoefde niet per se naar de uni omdat ik al mijn punten binnen had. Lekker man. Maar die realiteit, je hebt het niet door, maar opeens begint hij je te achtervolgen. Het begint heel sneaky met die eerste mailtjes van de universiteit in Brighton. Dan denk je, oh ja haha ik ga naar het buitenland, dat is waar ook. Het volgende teken is een goede vriend die je na lange tijd weer tegenkomt en die dan roept: we moeten ECHT nog afspreken voordat je gaat hoor!!!!! Uh. Ja, maar dat duurt toch nog wel even... Het volgende moment zit je om 1 uur 's nachts de beste plekken voor English Breakfast in Brighton op te zoeken (wat heel leuk is om te weten, maar in mijn geval natuurlijk nergens op slaat), zit je ontslag brieven te schrijven en krijg je plots een kamer aan geboden van mijn universiteit daar in een hotel (!) waarbij mijn kamer + badkamer worden schoongemaakt (!!) én op 3 minuten lopen van de zee (!!!) én er zitten 70 andere internationals (!!!!). Die accepteerde ik snel, maar té snel want nadat ik, zonder dat ik het door had, het huurcontract had ondertekend kwam ik erachter dat TripAdvisor het hotel oud, viezig en krakkemikkig vond én dat ik die kamer moest delen. Met een onbekende roommate. Oh. Maar. Zorgen voor morgen. Bye. De Realiteit begon al harder achter mijn ontkennende kont aan te rennen, toen ik merkte dat vrienden spontaan hun agenda ergens vandaan toverden om dates te plannen als ik in de buurt kwam want 'anders zie ik je niet meer!!' en mijn beste vriendin me telkens even mistroostig aankeek als ik met haar koffie ging drinken. Maar reality slapped me on the ass toen ik verhuisdozen onder mn bed vandaan plukte en ik me er niet kon verzetten ze ook daadwerkelijk in te pakken. Want ho is even. Het is januari. Mijn spullen zien het daglicht pas weer als ik aan de andere kant van het kanaal zit. Dan ben in niet in mijn veilige omgeving waar ik alles ken, waar al mijn lieve vriendinnetjes zijn en mijn lievelingseten bij mijn ouders op me wacht. Nee, ik ben dan in een crappy hotelkamer mét een roommate om te studeren in een stad en universiteit die ik niet ken, en heulemaal alleen (ah zielie). Wat doe ik mezelf aan? Als ik met beide benen op Britse bodem sta, zit mijn comfort zone op de maan.

Jongens, waar is de tijd gebleven. Het is zo ver.

Wait what.

Maar heb ik er dan helemaal geen zin in? Oh. Oh jawel. Zéér zeker. Bijna iedereen die ik spreek over Brighton is lovend en zij die er zijn geweest zijn verliefd op de stad. Ik ga een vak volgen over comedy, kan alleen maar hilarisch worden toch?? Mijn vader en ik maken een roadtrip naar Brighton, wat betekent dat ik dalijk op m'n  geliefde oer-Hollandse stalen ros over de heuvels toer/puf. Als ik afscheid neem, kijken ze me aan met een enthousiasme alsof ik ingewijd ga worden in een geheime sekte waarin iedereen weet hoe intens geweldig buitenland studeren is. En hey, die 70 andere internationals in het hotel, die 70 potentiële vrienden, die krijg ik er ook gratis bij. Ik heb zin om dingen te doen die ik niet had verwacht. Zin in nieuwe mensen om me heen. Ik hoef 5 maanden geen badkamers schoon te maken. Het wordt zomer en met het strand op drie keer rollen... Amazing. En dan dat Britse accent. Oh my. 

Ach het wordt toch eens tijd dat ik stop met blijven zitten waar ik zit, om eens buiten mijn comfort zone te koekeloeren. Tijd om andere dingen te leren, te zien, te ervaren. Geen idee waar dat me brengt, maar is dat misschien niet het leukste?

Ik ben er misschien wel klaar voor. Voor 95% enthousiast en nieuwsgierig en voor 5% zenuwachtig.

Lets go!