Roadtrip met heel veel geluk en geschreeuw

Ik heb de rit met mijn vader in de auto overleefd! Ik leef nog! En we hebben stiekem een kleine omweg genomen. Maar laat ik bij het begin beginnen en dat begint maandag de 23ste.

Want maandag vertrok ik dus echt. Ik vind zelf dat ik goed ben in afscheid nemen. Ik wordt er zelfs altijd een beetje blij en melancholisch van en het enthousiasme van het weerzien speelt eigenlijk altijd de boventoon. Dus dacht ik dat ik er nu ook goed vanaf zou komen. Boy was I wrong. Tranen met tuiten heb ik gehuild. Mama en mijn twee beste vriendinnetjes vormden mijn afscheidscomité en dag zeggen viel me zwaar. Ik realiseerde me tegelijkertijd ook dat ik iedereen meer ga missen dan ik eerst misschien wilde toegeven, want: strong independent woman toch. Hopelijk zie ik de meeste van mijn lievelingsmensen heel snel weer hier in Brighton. Dat eis ik en dat vind ik heel erg leuk!

Eigenlijk had ik heel lang het gevoel dat me vader me naar Utrecht bracht. Viel dat even tegen. Twee uur later verliet ik Nederland toch echt. Eerste stop: Brugge! Niet dat ik je er veel over kan vertellen, want we lagen 45 minuten voor op schema, dus gunden we ons 45 minuten pauze in Brugge. Ik denk dat het een leuke stad is.
We hadden immers nog een boot die we moesten halen! Wel een leuk feitje: de Britten vonden het waarschijnlijk heel erg hilarisch om Europese toeristen meteen de stuipen op het lijf te jagen als ze van de boot af komen. Waarom zouden ze anders voor de eerste verkeerssituatie die je voor je kiezen krijgt in het links rijdende Britse verkeer, kiezen voor een rotonde. En laat ik je erop wijzen dat mijn vader 1. nog nooit links had gereden en 2. heel slecht is in rotondes (hij rijdt in het buitenland namelijk het liefst eerst drie rondjes terwijl ik bij de eerste keer al roep dat hij de volgende afslag moet nemen om vervolgens in paniek een verkeerde afslag te nemen. Dat soort dingen.). We reden schreeuwend de rotonde linksom op omdat we geen idee had wat er aan de hand was. En toen besloten we spontaan om de hele links rijden situatie nog erger te maken door door te rijden naar Londen in plaats van naar Brighton. Jongens, het verkeer in Londen is verschrikkelijk, het is een wonder dat mijn hart alle doodsituaties heeft doorstaan. Ik voelde me bijna een Italiaanse met mijn vaders roekeloze rijgedrag en mijn geschreeuw naast hem (NIET LINKS INHALEN, RIJ NOU LINKS, JE ZIT OP DE LANGZAME BAAN, WACHT AUTO VAN DE ANDERE KANT). Hoe mijn vader heelhuids is thuisgekomen... Maar: we hebben het gehaald! Londen!

In Londen hebben we maar de Underground genomen. Lekker veilig. 

Dinsdag hebben we de hele dag een beetje door Londen geslenterd en dat was genieten. Voor iedereen die binnenkort naar Londen gaat heb ik één tip: vergeet de London Eye, ga naar the Shard. Amazeballs. Ga met zonsondergang. Ga rechtstreeks naar de 72ste verdieping. Ga zitten. Enjoy. Graag gedaan.

En toen werd het vanzelf woensdag. Deel twee van de roadtrip naar Brighton. Weer geschreeuwd in de auto. Niet tegen mijn vader en niet vanuit doodsangst, maar van binnen en vanuit enthousiasme want: AAAHHHH IK GA VANDAAG ECHT.