The Suit Life of Zack and Cody

Dit wordt geen review van die kinderserie over Zack en Cody (helaas?), maar ik moet eerder eerlijk zeggen: ik snap ze helemaal. Keek er iemand die serie vroeger eigenlijk? Ik was in ieder geval dik fan. Wist ik veel dat ik 100 jaar later zelf in een hotel zou wonen. En inmiddels kan ik jullie vertellen dat het inderdaad een suit life is.

Ik checkte woensdag in en kreeg meteen een tour. Die gezamenlijke keuken waar ik zo voor vreesde is in principe de oude hotelkeuken en hij is groot, koud en het ruikt er raar. Neemt niet weg dat mensen er alsnog gewoon lekkere dingen staan te koken en elkaar enthousiast vertelt wat voor gerecht van thuis ze aan het maken zijn. Ik heb alleen zelf nog niet aan deze sociale uitwisseling deelgenomen omdat hier in de buurt zo veel intens lekkere, relatief goedkope restaurants zijn, dat ik nog geen van mijn nieuw aangeschafte pannen, snijplank en messen (ik heb alleen kleine messen gekocht om nog meer ongelukken met mijn vingers te voorkomen, beloofd) heb aangeraakt. Maar het ziet er gezellig uit. 
Anyway, na de keuken en de gezamenlijke ruimte wandelden we door naar mijn kamer. Ik was zo benieuwd of mijn roommate er al zou zijn, maar nee. Niemand te bekennen. Dat betekende dan wel dat ik zelf kon kiezen hoe en wat. Ik heb een extra kastje en een openhaard met schouw en het enige bureautje ingepikt. Het is zo cute en Brits. Het voelt al een beetje als mijn kamer, wat natuurlijk helemaal niet handig is, want dadelijk leeft hier nog een persoon. Het is nu 3 dagen later en ze is er nog steeds niet. Maar echt, dat is helemaal niet erg. De luxe van een eigen hotelkamer is fantastisch. Er ligt van dat zachte tapijt. Er hangen geweldige oubollige schilderijen die ik er niet vanaf krijg. Ik hoef niet van mijn kamer af te komen om naar de wc te gaan (lekker kluizenaren, yas). Ik kan doen en laten wat ik wil. Ik hoef me geen zorgen te maken dat ik iemand wakker maak. De badkamer wordt schoongemaakt. Er is iemand die inbrekers voor me afschrikt. Ik kan maar één sleutel kwijtraken in plaats van twee. Fantastisch. Plus, dat geeft me de ruimte om rustig te acclimatiseren naar mijn nieuwe omgeving zonder de contante prikkel van iemand anders in dezelfde ruimte.

Maar het beste van wonen in een hotel is dat er constant vrienden in de buurt zijn. Ik was misschien een beetje bang dat ik de eerste dagen veel alleen zou zijn omdat ik nog niemand zou kennen, maar niks is minder waar. Iedereen stelde zich gewoon aan elkaar voor, niemand wilde alleen zijn. Ik ben misschien wel alleen, maar nooit eenzaam-alleen. Als ik wil, kan ik altijd bij iemand aankloppen en dat is echt een ontzettende geruststelling.

En dan ook nog eens met de zee op drie minuten afstand, heb ik 100% het gevoel dat dit de beste huisvesting is die ik me kan wensen in een vreemd land. Zolang mijn kamergenootje maar een beetje lief is.

Ps. Ik heb het vak over Comedy laten vallen en ga nu een vak volgen dat Sex and Death heet. Klinkt al net zo gezellig als Comedy, right? Heb er zin in. Maandag begin ik!