Part I: University of Sussex & me

Part I, want ik ben hier nu bijna twee weken en heb zoveel nieuwe dingen en openbaringen om over te schrijven dat ik het even op deel haha. Anders wordt het een oneindig verhaal en dat doe ik jullie niet aan.

De eerste week op Sussex zit er op! Jongens, ze doen hier dingen anders dan thuis. Ik denk nu dat je pas wat kan zeggen van de methodes van je eigen universiteit, als je iets anders hebt ervaren. Maandag fietste ik naar college (dat was mijn enige en laatste keer dat ik mijn fiets aan heb geraakt hier want ik ben vreemdgegaan en gezwicht voor de luxe luiheid van de bus), zwetend en puffend stormde ik dus mijn college binnen. Wel op tijd, wat voor mij en mijn conditie een hele prestatie is (note to self: ga hier alsjeblieft eens wat aan doen). Tijdens de lecture had ik een paar openbaringen. Bijvoorbeeld dat de lectures veel meer in het teken van communicatie tussen de docent en de studenten staat. Er wordt veel gediscussieerd tijdens de lectures en niet op zo'n manier dat de docent een vraag stelt en er dan een ijzige, ongemakkelijke stilte valt waarbij de docent wanhopig de ruimte doorspit op zoek naar een slachtoffer die hem uit de brand zou kunnen helpen, maar waarbij ze iedereen in groepjes laat nadenken over de vraag. Vind ik handig, want sommige mensen (me) houden er niet zo van te praten tijdens college en kunnen zo toch mee denken (yay). De docent staat zo veel meer gelijk aan de studenten en dat is fijn!

Mijn andere openbaring was over het aantal contacturen. Want voor dit vak, waarvoor ik 15 punten krijg, heb ik maar drie uur college per week. Voor mijn andere vakken heb ik samen vier uur per week. Het komt er op neer dat ik dus aan het eind van het semester voor de helft van de contacturen die ik in Utrecht zou hebben, hier evenveel punten zou krijgen. Daar komt bij dat ik geen tentamens heb, slechts een paar essays hoef te schrijven en mijn zomervakantie half mei begint. Minimaal werk voor maximale punten. Hou van dit.

Verder begin ik steeds meer te beseffen dat ik hier nu echt bén en dat ik misschien wat mindere momenten heb gehad deze week maar dat dit nog maar het eerste begin is. Zo kwam ik er achter hoe hard mijn concentratie en vermogen om artikelen te lezen achteruit is gegaan na zowat 7 maanden vakantie (okee, niet helemaal want ik had drie baantjes en deed één vakje aan de uni waar ik wel weer mee stopte want #vakantievibes). Het is opeens weer hard werken, wat is dat ook alweer.
Iedereen thuis had me ook gewaarschuwd voor de eerste maand die misschien heel ongemakkelijk en alleen aanvoelt. Ik dacht dus dat ik de dans was ontsprongen omdat ik meteen al vrienden had in het hotel, maar misschien val ik toch een beetje in een gat. Soms heb ik het gevoel dat ik in dezelfde patronen val als thuis als hoe ik bijvoorbeeld mijn dagen in vul, maar tegelijkertijd begin ik steeds meer te beseffen dat dit pas het begin is. Mijn dagen zijn nu misschien nog wat leeg, maar ik ga hopelijk nog zoveel mogelijkheden krijgen ze op te vullen en nieuwe dingen te ontdekken, dat ik mezelf uiteindelijk uit dat patroon moet rukken. Ik had me namelijk een beetje per ongeluk ingeschreven voor een koor en op de een of andere manier ben ik de auditie nog doorgekomen ook. Dat is al een begin, right?

Mijn nieuwe mantra: even doorbijten, better days ahead!